Trump’s Afghan Card: How Amir Khan Muttaqi’s Visit Became Modi’s Desperate Lifeline After Counter Operation Sindoor

By Ahmed Sohail Siddiqui, Author of Ink Against Erasure
(An Investigative Analysis for HudaTaha.com)

A Sudden Visit, A Hidden Agenda

When Afghanistan’s Foreign Minister Amir Khan Muttaqi landed in New Delhi this week, diplomatic circles buzzed with surprise. But behind the cautious smiles and “regional cooperation” statements lay a far more complicated reality — one reportedly approved by the U.S. President Donald Trump himself.

According to diplomatic sources, Trump’s nod to Muttaqi’s outreach was not purely about peace-building — it was part of a broader realignment designed to contain the turbulence following India’s geopolitical setback in the so-called Counter Operation Sindoor, where Pakistan allegedly succeeded in isolating New Delhi regionally and globally.

Counter Operation Sindoor: The Turning Point

Counter Operation Sindoor, reportedly executed by Pakistan’s intelligence and military establishment with tacit Chinese backing, was more than a strategic maneuver — it was a diplomatic rout. India’s image as the region’s stabilizing power took a severe hit.
For the first time in years, Pakistan controlled the narrative — portraying India as an aggressor in South Asia and gaining sympathy even from Washington, where Trump’s advisers appeared to credit Islamabad for maintaining “stability” in Afghanistan post-U.S. withdrawal.

In this aftermath, Modi’s government found itself regionally cornered and diplomatically isolated, with even traditional allies like the UAE and Saudi Arabia maintaining silence over India’s stance.

Trump’s Pakistan Pivot

Donald Trump’s re-emergence in U.S. foreign calculus has come with a Pakistan-first South Asia reset. His advisers, reportedly led by veterans of his 2020 Afghan peace team, view Islamabad as a gateway to Central Asia and a buffer against Chinese expansion in the Belt and Road corridor.

In this new power equation, Washington and Islamabad appear to have found temporary synergy — a convergence that sidelines India.

New Delhi’s traditional “strategic autonomy” narrative suddenly seemed irrelevant in this Trump-driven world order, which prizes deal-making over diplomacy.

For Trump, Pakistan’s cooperation on counterterrorism and Afghan stability appears more tangible than India’s symbolic posturing against China.

Muttaqi’s Mission: A Diplomatic Balm

Amir Khan Muttaqi’s visit to New Delhi was not initiated by Afghanistan but reportedly encouraged by Washington, sources claim. The message from Trump’s diplomatic handlers, as per informed circles, was simple:

> “Engage India. Calm the optics. Give Modi a handshake — not a headline.”

For India, desperate to emerge from its post-Sindoor isolation, the visit was a political relief. The Modi government presented it as a “regional victory” and “acknowledgment of India’s constructive role in Afghanistan.”

In truth, observers suggest that the Taliban government’s outreach was a symbolic gesture, orchestrated by Trump’s intermediaries to maintain regional calm while the U.S.–Pakistan–Afghanistan axis quietly consolidated.

The Trap Behind the Visit

According to several political analysts, the visit may also be a carefully laid strategic trap — one designed to lure Taliban hardliners into a psychological and ideological snare by the Saffron establishment in New Delhi.

Granting soft passage to Amir Khan Muttaqi to visit Deoband and holding a press conference with restricted media participation were, as analysts allege, calculated moves rather than diplomatic goodwill.

Sources familiar with intelligence coordination claim that this narrative management strategy appears influenced by RSS-aligned policy planners, with alleged advisory inputs from foreign security consultants. The goal, according to these sources, is to fuel Islamophobic sentiment, portray the Taliban as regressive, and consolidate Hindutva votes behind Modi ahead of key elections.

The Madani family, who currently hold influence in Deoband, are accused by critics of unwittingly participating in a political script that legitimizes the Modi government’s narrative. Their compliance lends a misleading impression of “religious endorsement” to what many see as a political performance.

Analysts also point out that the entire event helps the ruling establishment brand Deobandi Islam as synonymous with extremism — a move that justifies continued surveillance, arrests, and marginalization of Muslims within India.

In essence, this episode — presenting a “Talibani foreign minister” engaging with a Hindutva-led government — serves no strategic purpose for Afghanistan. Muttaqi’s visit, shaped by Delhi’s optics and Washington’s quiet approval, has reportedly turned him into a pawn in a larger ideological theatre that benefits neither the Taliban nor regional stability, but rather reinforces Modi’s domestic political narrative.

A Fragile Alliance: The India–Afghanistan Gesture

While the optics may serve Modi’s immediate need to project normalcy, the strategic reality remains grim.
The Taliban regime, dependent on Pakistan for logistics, trade routes, and border control, cannot afford to antagonize Islamabad for long.

For all of Trump’s talk of “regional balance,” the fundamental mistrust between Afghanistan and Pakistan remains. India’s handshake with Muttaqi may buy headlines but not influence.

In fact, seasoned analysts in Delhi see this as a temporary thaw, likely to evaporate once Pakistan reasserts control over Afghan diplomacy.

What Lies Ahead

The Modi government’s eagerness to frame the visit as a diplomatic breakthrough only exposes its current strategic insecurity.

The U.S.–Pakistan–Afghanistan triad, despite internal contradictions, leaves India struggling to regain its lost leverage in the region.

Trump’s transactional diplomacy may temporarily allow Modi to save face, but it also signals India’s reduced agency in shaping regional affairs.

Sooner or later, the same Pakistan that helped broker this engagement will undermine it, driven by its long-term goal of keeping India out of Afghanistan’s strategic depth.

Conclusion: A Peace Too Fragile to Last

Donald Trump may have given his nod to Amir Khan Muttaqi’s visit as a gesture of goodwill, but in South Asian politics, goodwill rarely survives strategic interests.
For Modi, the visit offers a brief respite, a photo-op amid the diplomatic gloom following Counter Operation Sindoor.
But the reality remains unchanged — Pakistan holds the keys to Kabul, and Washington knows it.

India’s renewed outreach to Afghanistan may be a political necessity, not a diplomatic triumph. And as history has shown, any alliance built on volatile regional agendas or polarizing ideologies is destined to crack under the weight of its contradictions.

********
د ټرمپ د افغانستان کارت: څنګه د امیر خان متقي سفر د مودي لپاره د “کاؤنټر آپریشن سندور” وروسته د ژغورنې وروستۍ هڅه شوه

( د احمد سهیل صدیقي لخوا

لیکوال Ink Against Erasure )

یو ناڅاپي سفر، یو پټ هدف

کله چې د افغانستان د بهرنیو چارو وزیر امیر خان متقي دا اونۍ په نوي ډیلي کې ښکاره شو، دیپلوماتیکې کړۍ حیرانې شوې. خو د احتیاط خنداګانو او د “سیمه‌ییزې همکارۍ” له اعلامیو ورهاخوا یو ډېر پټ حقیقت پروت و — یو پلان چې د د امریکا ولسمشر ډونالډ ټرمپ له خوا تصویب شوی و.

د دیپلوماتیکو سرچینو په وینا، د ټرمپ اجازه یوازې د سولې لپاره نه وه — دا د یوې پراخې ستراتیژۍ برخه وه چې موخه یې وه له “کاؤنټر آپریشن سندور” وروسته د سیمې ګډوډ حالت مهارول، هغه عملیات چې پاکستان پکې د هند د منزوي کولو لپاره بریالی شوی و.

کاؤنټر آپریشن سندور: د بدل نقطه

کاؤنټر آپریشن سندور چې د پاکستان د استخباراتو او پوځ لخوا د چین په پټه ملاتړ ترسره شو، یوازې یوه تاکتیکي هڅه نه وه — دا یو دیپلوماتیک شاتګ و.

د هند نړیوال انځور د ثبات لرونکي ځواک په توګه سخت زیانمن شو. د اوږدې مودې وروسته دا لومړی ځل و چې پاکستان د سیمې د سیاست مشري په لاس واخیسته — داسې انځور وړاندې شو چې ګواکې هند د سیمې ګډوډوونکی هېواد دی.

په واشنګټن کې د ټرمپ د سلاکارانو یوې ډلې هم پاکستان ته د افغانستان د ثبات د ساتنې په برخه کې اعتبار ورکړی و.

د دې ټولو تر شا، د مودي حکومت ځان منزوی او بې‌باوره وموند، ان تر دې چې د متحده عربي اماراتو او سعودي عربستان په څېر دودیز ملګري هم چوپ پاتې شول.

د ټرمپ د پاکستان خوا ته تمایل

د امریکا ولسمشر ډونالډ ټرمپ بېرته د جنوبي آسیا په سیاست کې د پاکستان لومړیتوب لرونکی تګلارې سره راګرځېدلی. د هغه ټیم، چې پکې د ۲۰۲۰ د افغان سولې خبرو زړې څېرې شاملې دي، پاکستان د منځنۍ آسیا دروازه او د د چین د پراختیا پر وړاندې یو خنډ بولي.

په دې نوي ځواک‌توازن کې، واشنګټن او اسلام‌اباد موقتي همغږي موندلې — داسې ائتلاف چې هند له لوبې وباسي.

د مودي د حکومت “ستراتیژیک خپلواکۍ” مفکوره په ټرمپ‌محوره نړۍ کې بې‌مانا ښکاري، داسې نړۍ چې د اصولو پر ځای معاملې ته ارز

د متقي ماموریت: یو دیپلوماتیک تسکین

د سرچینو په وینا، د امیر خان متقي سفر په اصل کې د افغانستان له خوا نه، بلکې د واشنګټن له خوا هڅول شوی و. د ټرمپ د ډیپلوماتانو پیغام واضح و:

> “له هند سره اړیکه ونیسئ، چاپېریال ارام کړئ، مودي ته لاس ورکړئ — نه سرلیک.”

د هند لپاره، چې له “سندور” وروسته یې ځان منزوی احساساوه، دا یو سیاسي تسکین و. د مودي حکومت دا سفر د “سیمه‌ییزې بریا” او د “افغانستان په چارو کې د هند د رغنده رول” په توګه معرفي کړ.

خو حقیقت دا دی چې دا هڅه یوازې یو سمبولیک حرکت و — داسې یو اقدام چې د ټرمپ د منځګړیو له خوا طرح شوی و، څو د سیمې فضا ارامه وساتي، په داسې حال کې چې د امریکا–پاکستان–افغانستان محور پټه توګه پیاوړی کېږي.
پټه دام

شنونکي وایي دا سفر ښايي یو هوښیار دام وي — داسې دام چې د طالبانو سخت‌دریځې کړۍ د هند د هندوتوا سیاستي لوبې ښکار کړي.

د امیر خان متقي لپاره د دیوبند سفر ته نرم اجازت ورکول او محدودې رسنۍ ته د خبرو فرصت دا ښيي چې دا یو حساب شوی حرکت و، نه یو عادي دیپلوماتیک ګام.

د استخباراتي سرچینو په وینا، دا پلان د RSS اړوندو پالیسي جوړونکو تر اغېز لاندې ترتیب شوی، چې پکې د بهرنیو امنیتي مشاورینو مشورې هم شاملې دي. موخه یې دا ده چې اسلام‌ضد احساسات راپاروي، طالبان شاته پاتې ځواک وښيي، او د راتلونکو ټاکنو لپاره د مودي پلوی رایې یوځای کړي.

********
ट्रम्प का अफ़ग़ान कार्ड: कैसे अमीर ख़ान मुत्तक़ी की यात्रा बनी मोदी की ‘काउंटर ऑपरेशन सिंदूर’ के बाद अंतिम सहारा

लेखक: अहमद सोहैल सिद्दीकी
(‘इंक अगेंस्ट इरेज़र’ के लेखक)

अचानक हुई यात्रा, छिपे हुए इरादे

जब अफ़ग़ान विदेश मंत्री अमीर ख़ान मुत्तक़ी अचानक नई दिल्ली पहुँचे, तो राजनयिक हलकों में हलचल मच गई। लेकिन ‘क्षेत्रीय सहयोग’ के बयानों और मुस्कुराते चेहरों के पीछे एक गहरी रणनीति छिपी थी — जिसे अमेरिकी राष्ट्रपति डोनाल्ड ट्रम्प की स्वीकृति प्राप्त थी।

राजनीतिक सूत्रों के अनुसार, यह यात्रा केवल “शांति वार्ता” का हिस्सा नहीं थी, बल्कि ‘काउंटर ऑपरेशन सिंदूर’ के बाद की क्षेत्रीय अस्थिरता को संतुलित करने की अमेरिकी पहल थी — वह ऑपरेशन जिसमें पाकिस्तान ने भारत को कूटनीतिक रूप से एकतरफा मात दी थी।

काउंटर ऑपरेशन सिंदूर: एक निर्णायक मोड़

काउंटर ऑपरेशन सिंदूर, जो कथित रूप से पाकिस्तान की खुफिया एजेंसियों और चीन के अप्रत्यक्ष समर्थन से चला, केवल एक सैन्य चाल नहीं बल्कि एक राजनयिक पराजय थी।
भारत की “स्थिर क्षेत्रीय शक्ति” की छवि को गहरा झटका लगा। लंबे समय बाद पाकिस्तान ने कथा पर नियंत्रण पाया और अंतरराष्ट्रीय मंच पर खुद को “स्थिरता” का प्रतीक दिखाने में सफल हुआ।

अमेरिका में भी ट्रम्प प्रशासन के कुछ सलाहकार पाकिस्तान को अफ़ग़ानिस्तान में स्थिरता बनाए रखने के लिए सराहते देखे गए।
इस पूरे घटनाक्रम ने मोदी सरकार को पहले से कहीं अधिक राजनयिक अलगाव में धकेल दिया।

अमेरिका का पाकिस्तान झुकाव

डोनाल्ड ट्रम्प ने एक बार फिर दक्षिण एशिया की राजनीति में पाकिस्तान केंद्रित दृष्टिकोण को तरजीह दी।
उनकी टीम, जिसमें 2020 की दोहा वार्ता से जुड़े कुछ पुराने चेहरे शामिल हैं, पाकिस्तान को मध्य एशिया का प्रवेशद्वार और चीन के विस्तारवाद के विरुद्ध एक रणनीतिक अवरोध मानती है।

इस नई शक्ति-संतुलन व्यवस्था में वाशिंगटन और इस्लामाबाद के बीच अस्थायी सामंजस्य देखा जा रहा है, जिससे भारत को क्षेत्रीय समीकरणों से बाहर रखा गया है।
“रणनीतिक स्वायत्तता” की मोदी सरकार की नीति ट्रम्प के “व्यावहारिक सौदेबाज़ी वाले” मॉडल के सामने फीकी पड़ती दिखती है।

मुत्तक़ी मिशन: एक राजनयिक सांत्वना

विश्लेषकों का कहना है कि अमीर ख़ान मुत्तक़ी का दौरा वॉशिंगटन के संकेतों पर आधारित था, न कि केवल काबुल की पहल पर।
ट्रम्प प्रशासन के राजनयिकों का संदेश साफ़ था —

> “भारत से संपर्क करें, माहौल शांत रखें, मोदी को समर्थन का संकेत दें — पर हद में रहें।”

भारत के लिए, जो ‘सिंदूर’ के बाद अलग-थलग पड़ गया था, यह एक राजनयिक राहत थी। मोदी सरकार ने इस यात्रा को “क्षेत्रीय स्थिरता” और “भारत की रचनात्मक भूमिका” के रूप में प्रचारित किया, जबकि यह मूलतः प्रतीकात्मक कदम था, जिसका उद्देश्य केवल अस्थायी शांति का भ्रम पैदा करना था।

संभावित जाल और राजनीति की परतें

कई पर्यवेक्षकों का मानना है कि यह यात्रा एक राजनयिक जाल भी हो सकती है — जिसका उद्देश्य कट्टरपंथी तालिबान धड़ों को भारत की हिंदुत्व-आधारित राजनीति के जाल में फँसाना है।

मुत्तक़ी को देवबंद यात्रा की अनुमति देना और सीमित प्रेस कॉन्फ़्रेंस में महिला पत्रकारों की अनुपस्थिति — दोनों बातें बताती हैं कि यह कदम सोच-समझकर तय की गई रणनीति का हिस्सा था।

राजनीतिक विश्लेषकों का कहना है कि RSS के प्रभाव वाले नीति-निर्माता, जो कुछ अंतरराष्ट्रीय सलाहकारों से प्रेरित हैं, इस यात्रा के माध्यम से इस्लामोफ़ोबिया और हिंदू एकता की राजनीति को और गहरा करना चाहते हैं।

मुत्तक़ी और देवबंद के बीच यह संपर्क “शांति” का मंच कम और राजनीतिक प्रयोगशाला ज़्यादा प्रतीत होता है — जहाँ धर्म और भू-राजनीति के नाम पर भावनाएँ भड़काई जा रही हैं।

********

ٹرمپ کا افغان کارڈ: امیر خان متقی کا دورہ کیسے بنا مودی کی ‘کاؤنٹر آپریشن سندور’ کے بعد آخری امید

تحریر: احمد سہیل صدیقی
(مصنف: “Ink Against Erasure”)

اچانک دورہ، پوشیدہ مقاصد

جب افغانستان کے وزیرِ خارجہ امیر خان متقی نئی دہلی پہنچے تو سفارتی حلقوں میں حیرت کی لہر دوڑ گئی۔ مگر ‘علاقائی تعاون’ کے بیانات کے پیچھے ایک گہری حکمتِ عملی پوشیدہ تھی — جس کی منظوری امریکی صدر ڈونلڈ ٹرمپ نے دی تھی۔

سیاسی ذرائع کے مطابق، یہ دورہ محض “امن مشن” نہیں تھا بلکہ ‘کاؤنٹر آپریشن سندور’ کے بعد پیدا شدہ خطے کی غیر یقینی صورتحال کو متوازن کرنے کی امریکی کوشش کا حصہ تھا — وہی کارروائی جس میں پاکستان نے بھارت کو سفارتی طور پر یکطرفہ طور پر پیچھے چھوڑ دیا تھا۔

کاؤنٹر آپریشن سندور: ایک موڑ

کاؤنٹر آپریشن سندور، جسے مبینہ طور پر پاکستان کی انٹیلی جنس اور چین کی درپردہ حمایت حاصل تھی، صرف ایک فوجی تدبیر نہیں بلکہ ایک سفارتی ناکامی تھی۔
بھارت کا “استحکام کی علامت” والا تاثر بری طرح متاثر ہوا۔
کئی برسوں بعد پہلی مرتبہ پاکستان نے بیانیے پر غلبہ حاصل کیا اور خود کو “خطے کے ضامنِ امن” کے طور پر پیش کرنے میں کامیاب ہوا۔

واشنگٹن میں بھی ٹرمپ انتظامیہ کے بعض مشیران پاکستان کو افغانستان میں استحکام کا نگران قرار دیتے دکھائی دیے۔
نتیجتاً مودی حکومت پہلے سے کہیں زیادہ سفارتی تنہائی میں جا پہنچی۔

امریکہ کا پاکستان کی طرف جھکاؤ

امریکی صدر ڈونلڈ ٹرمپ نے ایک بار پھر جنوبی ایشیائی سیاست میں پاکستان مرکوز حکمتِ عملی کو ترجیح دی۔
ان کی ٹیم، جس میں 2020 کے دوحہ مذاکرات سے وابستہ کئی پرانے چہرے شامل ہیں، پاکستان کو وسطی ایشیا کا دروازہ اور چین کے اثر و رسوخ کے مقابل ایک اسٹریٹیجک رکاوٹ سمجھتی ہے۔

اس نئی طاقت کے توازن میں واشنگٹن اور اسلام آباد کے درمیان وقتی ہم آہنگی پیدا ہوئی ہے، جس سے بھارت کو بڑی حد تک نظرانداز کر دیا گیا ہے۔
مودی حکومت کی “اسٹریٹیجک خودمختاری” کی پالیسی ٹرمپ کے “سودے بازی پر مبنی” عالمی نظریے کے سامنے کمزور دکھائی دیتی ہے۔

متقی مشن: ایک علامتی تسکین

ذرائع کے مطابق، امیر خان متقی کا دورہ دراصل واشنگٹن کی اشاروں پر مبنی تھا، نہ کہ صرف کابل کی سفارتی پہل پر۔
ٹرمپ کے قریبی سفارتکاروں کا پیغام واضح تھا:

> “بھارت سے رابطہ کرو، ماحول کو پُرسکون رکھو، مگر سرخیوں سے دور رہو۔”

بھارت کے لیے، جو “سندور” کے بعد تنہا محسوس کر رہا تھا، یہ ایک عارضی سفارتی سہارا ثابت ہوا۔ مودی حکومت نے اس دورے کو “علاقائی استحکام” کے ثبوت کے طور پر پیش کیا، جبکہ ماہرین کے مطابق یہ قدم محض علامتی تھا۔

ممکنہ جال اور سیاسی مفہوم

سیاسی مبصرین کا کہنا ہے کہ یہ دورہ ایک سوچاسمجھی سفارتی چال بھی ہو سکتا ہے — جس کا مقصد طالبان کے سخت گیر دھڑوں کو بھارت کی ہندوتوا سیاست میں الجھانا ہے۔

متقی کو دارالعلوم دیوبند کے دورے کی اجازت دینا اور خواتین صحافیوں کے بغیر پریس کانفرنس رکھنا ظاہر کرتا ہے کہ یہ ایک منصوبہ بند حکمتِ عملی کا حصہ تھا۔

تجزیہ نگاروں کے مطابق، آر ایس ایس سے وابستہ پالیسی ساز اور ان کے بین الاقوامی مشیر، اس موقع کو اسلاموفوبیا کو مزید ہوا دینے اور ہندو ووٹوں کو متحد کرنے کے طور پر استعمال کر رہے ہیں۔

متقی کا یہ کردار اور دیوبند کی خاموشی — دونوں یہ تاثر دیتے ہیں کہ یہ محض ایک سیاسی تجربہ گاہ ہے، جہاں مذہب، طاقت اور سیاست کو انتخابی مقاصد کے لیے استعمال کیا جا رہا ہے۔

********